Gústame Rajoy. Enternéceme esa parla de zetabeto que decidíu abandoar a terapia para conservar a identidade. Aprezo a súa incapacidade para tomar en serio as tonterías que lle obrigan a dicir no traballo. E disfruto co empeño que pon representando un papel para o que sabe que non vale. Qué carallo, eu tamén tiven que facer de árbore nunha obra de teatro e ben que me divertía.
Para que vexan un exemplo práctico, ahí teñen o último video que fixo coa webcam do partido. A peza arranca con Rajoy todo serio afirmando que pasado mañana, doce de octubre, los españoles celebramos nuestra fiesta nacional. Mi deseo es que este año, por razones que todo el mundo conoce... e chegados ahí vese que o home xa non pode máis e solta un deses sorrisos pícaros que preceden ao chiste para enterados - que teña eu que dicir estas cousas -, demostrando que por baixo desa apariencia institucional, dos rigores da bandeira, a caoba, a foto de familia, a gravata e os libros de dereito civil, late un corazón humano. O corazón dun cachondo.
¡Qué atávicos estos nacionalistas! ¡Qué si la bandera, que si la nación, que si España pa´quí que si España pa´llá! A ver si se enteran: los derechos, el orgullo y la identidad no pertenecen a los pueblos sino a los individuos, o sea, quiero decir, a los ciudadanos. Que no estamos en el siglo XIX, leñe. Get a life, please! Señor Vendell, a usted le podrá parecer cachondo pero detrás de todo esto se esconde un discurso sectario y profundamente excluyente. O eso dicen, es decir, decían.