|
Fágalle un sitio ó que trae cousas como esta:
MOMENTO ÚLTIMO
¿Sintes, miña Señor amada, neste intre das trompetas do adeus
como a magnolia cobra un matiz espantoso
e ven a tristura do mundo a pórseme no pubis?
¿Notas como a caída do vran sobre das illas
e sobre das correntes do mar que fora limpo arrómbame con forza
e desfigura o xílgaro, oh miña Señor deixada?
¿Aprecias, miña Señor odiada, como se perde o vento
antre as miñas pestanas e como se me abren pozas verdes nas mans
e pódense ver nelas petroglifos de morte?
¿Decátaste de que a tristura da despedida era antes da despedida
e que teño ollos de non ter ollos e de que o perdo todo,
miña Señor perdida antes de ser perdida?
¿Ves, miña Señor de fume, miña Señor de vento,
miña Señor de cinza, como sedas e vasos e pedras
de silencio, e libros que non houbo e sorrisos mentidos
atravesan o espléndido aire diste crepúsculo,
convócannos a loito?
Porque morro a cada intre e morres, miña
Señor de rápidos intres tamén perdidos,
sinalo algunha cousa no fondal dos teus ollos,
pedra cecáis ou rosa, e ó avanzar das sombras
pérdome en min e pérdote, e declárote
miña, e un tempo novo empeza.
¿Decátaste, miña Señor querida,
que un tempo novo mátanos e que o meu corpo enteiro
navegará nas turbias augas do teu recordo?
---------
Por suposto, de "Con pólvora e magnolias" de Méndez Ferrín (con perdón de Mr. Pawley).
|
